Elektrische locomotief BR 144.

Na het succesverhaal van de sneltreinlocomotief E 17 in het jaar 1928, plande DRG de aanschaf van een iets kleinere multifunctionele locomotief als volgende stap in hun beleid. De grondgedachte van het concept was een Bo’Bo’-draaistelmachine zonder loopwielaandrijving. Financiële problemen van DRG, te wijten aan de wereldwijde economische crisis verhinderden echter een concrete gunning van de opdracht. Vervolgens ontwikkelen Siemens, Bergmann en Maffei-Schwartzkopff op eigen risico een proeflocomotief in deze uitvoering. Reeds in augustus 1930 kon Siemens zijn prototype aan de beroepssector voorstellen. De fundamentele kenmerken van dit prototype waren een gelast brugframe, een in grote mate opgelaste opbouw, een luchtgekoelde transformator en asmotoren met neusophanging. In 1932 nam DRG deze machine over, klasseerde die als E 44 001 in haar wagenpark en stelde de topsnelheid op 90 km/u vast, op basis van de goede rij-eigenschappen. Inmiddels was echter de seriebouw volgens het voorbeeld van de E 44 001 van start gegaan. Na het eerste lot van 20 machines in het jaar 1933 volgden ieder jaar ongeveer 10 tot 15 nieuwe exemplaren, ook tijdens de oorlog, terwijl de ondertussen sterk beproefde E 44 tot "elektrische oorlogslocomotief" (KEL=Kriegs-Elektrolok) werd uitgeroepen. Na de ervaringen op de Oostenrijkse steile trajecten kregen de toestellen vanaf 1943 een elektrische weerstandsrem en werd een hoogwaardige "W" aan het bedrijfsnummer toegevoegd. Tot het einde van de oorlog konden de E 44 152W-175W en daartoe de E 44 178W verder worden geleverd. In Zuid-Duitsland moesten aan het begin van het jaar 1946 in totaal 13 machines wegens zware oorlogsschade uit het verkeer worden genomen. De half afgewerkte E 44 176W-177W en 180W-183W werden tussen eind 1945 en 1951 voltooid en aan DB geleverd. Begin 1953 had DB zodoende in totaal 118 E 44 (vanaf 1968: 144, met weerstandsrem: 145) in dienst. Zelfs de nieuwe DB-outfit in oceaanblauw-beige werd voor twee machines mede voorzien: de 144 021 en 071 werden in 1975 netjes in de nieuwe kleuren gezet. In september 1983 liep de plandienst bij DB ten einde en de 144 081 moest op 30 september 1984 als laatste de dienst verlaten. In de zone die door de Sovjetrepubliek was bezet, waren er op het einde van de oorlog 50 E 44 aanwezig, die echter gedeeltelijk beschadigd waren. Na de gedwongen inzet van de elektrische treinexploitatie werden 45 machines op 29 maart 1946 als buitgemaakte goederen naar de USSR gesleept. In 1952 kreeg DR nog 44 machines terug. Op 1 september 1955 begon de elektrische exploitatie opnieuw met de E 44 bij DR. Tot 1961 bouwde Raw Dessau in totaal 46 exemplaren opnieuw (vanaf 1970: serie 244). De laatste vier werden op 31 december 1991 buiten bedrijf gesteld. In het oosten en westen bevinden zich 19 machines in musea. Op vandaag is enkel nog de E 44 044 als "werklocomotief" in Werk Dessau bedrijfsklaar.