Stoomlocomotief met condenstender.

Na een korte inschrijving verstrekte de Deutsche Reichsbahn in 1943 ontwikkelingsopdrachten voor een van de laatste en voor die tijd reeds utopische projecten: een meer dan zware, snelle goederentreinlocomotief voor het bedrijf op lange trajecten in moeilijk terrein. Het voorgelegde ontwerp van Borsig beoogde een gelede locomotief type Mallet met 4 cilinders. Met een vermogen van bijna 3000 pk en een asdruk van minder dan 20 t zou ze ook op een eenvoudige onderbouw in beide richtingen 80 km/h moeten bereiken en een trein van 1700 t nog over een helling van 8 ‰ met 20 km/h kunnen trekken, zelfs in de bogen met een radius van 360 m. De ingenieurs van Borsig konden deze theoretische gegevens echter niet meer bewijzen, want een functioneel prototype werd nooit geproduceerd. Eind 1943 moest voor de eerste reuzenlocomotief tenminste het rijwerk, het frame en de ketel opgebouwd zijn, de grote tender ontbrak echter nog volledig. Stellig was de opbouw van zo"n prototype achter de lopende productie achtergesteld. Op dat moment werden in Duitsland praktisch alleen de zware locs van de BR 42 en vooral de wendbare machines van de BR 52 nog in aanzienlijke aantallen gebouwd. Ongetwijfeld was juist bij Borsig in Berlijn intussen de oorlogsschade zo verwoestend, dat een geregelde productie niet meer mogelijk was - in 1944 werden nog precies 2 Borsig-locs geproduceerd. De lopende opdrachten werden uiteindelijk voor het grootste deel naar Henschel in Kassel verhuisd, evenals vele nog bruikbare machines en materialen. Daardoor ontstonden voor het project van de grote Mallet-locomotief weer nieuwe mogelijkheden. In plaats van de geplande grootvolumetender had de grote behoefte aan water van de vier cilinder ook met de bij Henschel aanwezige condenstender 3´2´T16 afgedekt kunnen worden. Het condensatieprocédé had bovendien juist bij deze overgrote locomotief een synthese van hoog vermogen en relatieve economie mogelijk gemaakt. Voor de ombouw van de "53-er" tot een condenslocomotief kwam het echter niet, ook overeenstemmende constructieveranderingen van het geheime project zijn niet vastgelegd. Vermoedelijk werden de verdere werkzaamheden en plannen definitief gestopt, toen na de complete aflevering van de eerste serie van de condenslocs serie 52 geen 5-assige tenders meer vrij waren en de volgende locomotieven alleen nog met de voor de Borsig-loc te kleine tenders 2´2`T13,5 uitgerust mochten worden. Zo bleef het bij het idee, de tweede visie van de grootste Duitse stoomlocomotief kan na een ontwikkelingspauze van 63 jaar nu in ieder geval in schaal 1:220 toch nog gerealiseerd worden.