Goederentreinlocomotief met kuiptender.

Wat was eigenlijk het bijzondere aan deze stoomloc-innovatie uit tijdperk III. Het was een nieuwsoortig procédé van de beide Italiaanse constructeurs Franco en Crosti, waarbij de uit de schoorsteen vervlogen hete schoorsteengassen gebruikt werden om het voedingswater voor te verwarmen. Volgens dit principe, dat in Italië al sinds 1938 succesvol toegepast werd, kon het kolenverbruik bij stoomlocomotieven beduidend verminderd worden. Kolen waren in de tijd na de oorlog en de wederopbouw in Duitsland onmisbaar en daarom relatief duur. Zo neemt de Deutsche Bundesbahn (DB) in 1950 dit procédé over en laat bij Henschel twee nieuwbouw 52-ers met Franco-Crostivoorverwarmers op uitlaatgassen ombouwen. Door het gestegen gewicht werden ze als serie 42.90 geclassificeerd. Opvallend kenmerk van deze locomotieven zijn de beide hoofdschoorstenen die aan beide zijden van de langsketel leunen om de machinist het zicht niet te verhinderen. Ze geven de Franco-Crostimachines daardoor ook hun typische uiterlijk. In 1959/60 werden beide machines buiten dienst gesteld.