Tenderlocomotief BR 94.5-17

In 1904 begon de befaamde Pruisische locomotiefafdelingschef Robert Garbe met de ontwikkeling van een vijfvoudig gekoppelde tenderlocomotief. Het loopwerk en de aandrijving van deze locomotief moesten volgens het principe van Gölsdorf worden gebouwd om een beter bochtengedrag te realiseren. Hierbij werden het eerste, derde en vijfde koppelingswielstel met speling aan de zijkant gelagerd en geschiedde de aandrijving op het vierde koppelingswielstel. Al in 1905 leverde de Berliner Maschinenbau AG (BMAG, voorheen Schwartzkopff) twee prototypes volgens dit principe. Kort daarna werden andere machines in de nieuwe serie T 16 in bedrijf genomen. Gezien de niet volledig bevredigende loopeigenschappen volgde vanaf bouwjaar 1910 de verplaatsing van de aandrijving van het vierde naar het nu vastgelagerde derde koppelingswielstel. In 1913 werden grondige wijzigingen doorgevoerd, met de integratie van een vierlijnige oververhitter, een aansturing met Kuhn-slof in plaats van een aansturing met hangijzer, en de uitrusting met een verdampingsvoorverwarmer, die daarna in de lengte op en later naast de cilindrische stoomketel werd aangebracht. Met deze "versterkte" T 16 was de overgang naar de T 16.1 een feit. De aanschaf van deze T 16.1 ging door tot in 1924, dit betekent nog ver tot in de tijd van de DRG. In totaal werden 1.236 machines voor Pruisen en de DRG gebouwd, waarbij vanaf 1921 naast BMAG ook Hanomag, Henschel en Linke-Hofmann aan bod kwamen. Grafenstaden leverde in 1915 nog zes andere T 16.1 voor Elzas-Lotharingen. Reparaties na het einde van de Eerste Wereldoorlog decimeerden het bestand, en zo kon de DRG de nog beschikbare T 16.1 in 94 502-1380 en 94 1501-1740 herwerken. De T 16.1 waren niet alleen maar krachtige machines voor de rangeer- en goederentreindienst. Voor het werk op steile trajecten rustte de DRG vanaf de jaren 1920 een aantal T 16.1 uit met een Riggenbach-tegendrukrem. Ze werden dan deels in Thüringen, deels in West- en Zuid-Duitsland ingezet en losten daar de tandwielbanen met hun tandwiellocomotieven af. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog vonden vele machines in Polen, Oostenrijk, Joegoslavië, Hongarije, Tsjecho-Slowakije en de USSR een nieuwe thuis. Het merendeel van de 94-toestellen bleef echter in de westelijke regio's. Na de buitenbedrijfstelling van machines die oorlogsschade hadden opgelopen, bezat de DB in 1950 nog 679 T 16.1 machines, terwijl de DR na het einde van de oorlog nog 249 van deze locomotieven telde. Bij de Duitse spoorwegen bleven de 94-toestellen nog decennia lang voor alles op grote rangeerstations onmisbaar, en zo kregen vele machine zelfs een rangeerradio-uitrusting. Bij de DB kregen 140 locomotieven in 1968 nog de EDV-specifieke seriecode 094. Het is pas met de geforceerde levering van de zware rangeerdiesellocomotieven van de serie 290/291 dat de laatste 5-askoppelingen konden worden verdrongen. In december 1974 moesten de laatste T 16.1 de dienst verlaten. De T 16.1 van de DR bleven slechts iets langer dan die bij de DB ingezet. De laatste exemplaren werden in 1975 buiten bedrijf gesteld. Minstens twaalf T 16.1-machines ontkwamen aan de snijbrander. De beste kans op een verdere bedrijfsklare instandhouding hebben de 94 1292 bij de Rennsteigbahn en de 94 1538, die lange tijd als gedenkteken in Gönnern te zien was.