Elektrische locomotief.

Na een onderbreking door de grote economische crisis werd vanaf 1930 de elektrificatie van het Reichsbahn-net weer met voorrang ter hand genomen. Voor de nieuwe trajecten waren nieuwe sterke locomotieven nodig. In de tussentijd had de Duitse spoorwegindustrie concepten en prototypen voor moderne universele locomotieven ontwikkeld. De constructie van Siemens toont duidelijke vorderingen ten opzichte van de voorheen alleen maar doorontwikkelde Länderbahn-constructies. De als lichte universele locomotief geconcipieerde machine was op een gelast frame gebouwd, op draaistellen met geïntegreerde bufferbalk gelagerd en met taatslagermotoren op de assen aangedreven. Zo bracht de compacte locomotief zonder loopassen haar volle gewicht van 78 t op de drijfwielen over, zonder de kritische asdruk van 20 t te bereiken. De moderne motoren leverden 2.200 kW, die zonder omstandige mechaniek direct op de assen beschikbaar was. Op vlakke trajecten werd 90 km/h bereikt. De eerste machine werd met succes getest en nog in 1930 door de Reichsbahn als E 44 001 overgenomen. Meer locomotieven in serie-uitvoering met 80 km/h maximumsnelheid werden per omgaande besteld, aanvankelijk voor het traject Stuttgart-Augsburg (met de Geislinger Steige). De Reichsbahn heeft in totaal 174 serielocs aangeschaft, waarvan er 45 in Oost-Duitsland gebleven zijn. Voor de Deutsche Bundesbahn werden nogmaals 7 locs nieuw gebouwd en enkele op keertreinregeling of weerstandsremmen omgebouwd. De onverwoestbare E 44 was als laatste als 144 (DB) en 244 (DR) tot in de jaren '80 volgens dienstregeling in gebruik.