Set personenrijtuigen "Rheingold-vleugeltrein"

De traditierijke "Rheingold" reed vanaf mei 1965 als Trans-Europ-Express (TEE) in tweekleurige TEE-lak met purperrode balustrade en ivoorkleurige vensterband. Vanaf 23 mei 1982 beperkte zijn traject zich tot de verbinding Amsterdam – Basel SBB. Een jaar later waren er slechts twee TEE-treinen overgebleven: de "Mediolanum" (München – Milaan), die uit FS-wagens was opgebouwd, en de TEE 7/6 "Rheingold", die eerder als toeristenattractie werd beschouwd. In 1983 kregen alle Rheingold-wagens een oranje sierstreep onder de vensters. Om de "Rheingold" nog aantrekkelijker te maken, blies de DB met ingang van de zomerdienstregeling van 1983 de "Münchner Flügel“ als TEE 17/16 nieuw leven in. Zijn motto was "romantiek in plaats van snelheid", want de route liep van ontkoppelstation Mannheim door het dal van de Neckar naar Stuttgart, vervolgens door het dal van de Rems naar Aalen, door over het enkelspoor naar Donauwörth en dan in één keer via Augsburg naar München. Als tussenstations werden Heidelberg, Eberbach, Heilbronn, Schwäbisch Gmünd en Nördlingen aangedaan. Aanvankelijk reed de vleugeltrein alleen in de zomerperiode. Met ingang van de zomerdienstregeling van 1984 werd de trein al in Mainz gesplitst. Aangezien de vleugeltrein geen commercieel succes was, probeerde de DB vanaf 2 juni 1985 een nieuwe variant: De nu het hele jaar door rijdende vleugeltrein liep nu over het directere en snellere traject Mainz – Heidelberg – Stuttgart – Ulm – München en 's zomers zelfs door naar Salzburg. Maar aan het begin van de zomerdienstregeling op 31 mei 1987, verdween met de invoering van de EuroCity-treinen de laatste nog in Duitsland rijdende TEE "Rheingold" met al zijn vleugels voorgoed. In de clubwagen werd de innerlijke mens verzorgd met bier van de tap en snacks uit de kleine bistro. Eigentijdse, geëngageerde muziek- en folkloregroepen zorgden voor entertainment. Aanvankelijk werden de vleugeltreinen tussen Mannheim en Stuttgart aan elektrische locomotieven uit serie 112 gekoppeld. Dit waren aangepaste uitvoeringen van de beproefde 110 met een meer gestroomlijnde, aerodynamische behuizing ("Bügelfalte" oftewel persplooi) en draaistellen die geschikt waren gemaakt voor rijden met 160 km/u.