Dieselelektrische locomotief met caboose

F7 van de 500-Line met Caboose. Een waar verkoopsucces bij de spoorwegen in de VS werden de tussen 1949 en 1953 gemaakte "Bulldogs" van de serie F7/FP7 van General Motors EMD. Hier werd het gezegde waar dat het gemakkelijker is om een lijst te maken met spoorwegbedrijven die de F7 niet hebben gekocht, dan een lijst met alle bedrijven die de F7 wel in dienst hebben gehad. De F7 was overal! 50 spoorwegbedrijven kochten de F7 nieuw en bij ruim 75 spoorwegen in noord Amerika leverden ze ten slotte hun diensten. Weliswaar gaf de classificatie "F" (=frieght) aan dat EMD de locomotieven oorspronkelijk voornamelijk voor goederenverkeer had bedoeld, maar omdat ze over een verwarmingsketel voor stoomverwarming beschikten, ontwikkelde de F7 zich vervolgens tot de klassieke dieselloc voor het Amerikaanse reizigersverkeer in de jaren 50. De met 1.500 Amerikaanse paardenkrachten (1.500 hp) uitgevoerde en in totaal in 4.221 exemplaren gebouwde F7 bestond in drie varianten: van de F7A met cabine werden 2.366 exemplaren gebouwd, de cabineloze F7B bereikte 1.483 eenheden en de verlengde en van een grotere watervoorraad voorziene FP7 bracht het tot 372 stuks. Zo is het geen wonder dat ook de nogal onbekende Soo Line Railroad een aantal exemplaren van de F7 in het bestand had. Om precies te zijn waren het 26 stuks F7A, zes F7B en eveneens zes FP7. Twee machines bleven zelfs behouden: de FP7 500 als monument in Ladysmith/WI en de FP7 2500 als bedrijfsvaardige museumloc bij het Lake Superior Railrosd Museum in Duluth/MN. Interessant is de geschiedenis vna de Soo Line Railroad: prominente zakenlieden it Minneapolis richtten in 1883 de Minneapolis, Sault Ste. Marie and Atlantic Railroad op, die al snel door de uitspraak van "Sault" als Soo Line een begrip werd. De Soo Line moest met name de graanproducten van de boeren en molens van Minnesota snel naar de markten in het oosten vervoeren. Al in 1888 werd hij hernoemd in Minneapolis, St. Paul and Sault Ste.Marie Railroad en breidde het railnet zich uit door het noordelijke midden-westen naar Canada. In 1909 nam de Soo Line in de vorm van een lease-overeenkomst de Wisconsin Central Railway over. Ten slotte vond in 1961 een fusie plaats tussen de Minneapolis, St. Paul and Sault Ste.Marie Railroad en de Wisconsin Central Railway en de Duluth, South Shore en Atlantic Railroad onder de nieuwe naam Soo Line Railroad. In 1985 verwierf de Soo Line de resten van de failliete Milwaukee Road. In de jaren 90 nam de Canadian Pacific Railway als langjarige aandeelhouder het spoorwegbedrijf volledig over, waarmee een einde kwam aan het bestaan als onafhankelijk bedrijf.