Elektrische locomotief

Van 1956 tot 1971 werden door de Deutsche Bundesbahn in totaal 451 locs van de serie E 41 aangeschaft. Ze moesten gedurende meerdere decennia niet alleen het regioverkeer van de Alpen tot aan de kust vervoeren. De geslaagde constructie mag worden aangeduid als een universele locomotief, omdat deze in de lange bedrijfstijd zo ongeveer alles trokken wat in het treinverkeer maar mogelijk is. Het harde S-Bahn-verkeer werd echter al snel verlaten, omdat ze daar als gevolg van onjuiste remmen niet geschikt voor waren. De stamtaak bleef het regionale verkeer, voornamelijk in het trekduwbedrijf met Silberlingen. Als gevolg van de vereiste lagere asbelasting die over twee tweeassige draaistellen was verdeeld, kon de E 41 zonder problemen op de geëlektrificeerde lokaalbanen worden ingezet. De oliegekoelde transformator werd een bedieningsinstallatie op de laagspanningskant, wat tot een voor de serie E 41 kenmerkend geluid leidde. Daardoor kreeg de loc al snel de bijnaam "Champagnekurk' of zelfs "rotje van de Bundesbahn". Heel wat spoorklanten verwachtten bij deze knal dat er schade was ontstaan aan de locomotief en waren min of meer geïrriteerd. Tijdens de gehele inzetperiode gebruikte de serie E 41 (vanaf 1968 "141") schaarstroomafnemers. Verder veranderde het uiterlijk door verbouwingen en ware ze met drie of vijf lampen, met of zonder dakgoot, met afgeronde of hoekige ventilatoren in met de tijd wisselende kleurenschema's in Duitsland van de Alpen tot aan het noorden onderweg. Tot het einde van de inzet gold het Rotje als een bewezen en betrouwbare constructie.