Elektrische locomotief.

BR E 41 - de brulkikker van de Bundesbahn. Van 1956 tot 1970 zijn door de Deutsche Bundesbahn in totaal 451 locs van de serie E 41 aangeschaft. Ze zouden decennialang niet alleen het regionale verkeer van de Alpen tot aan de kust trekken. De geslaagde bouw kan worden beschouwd als een universele locomotief, omdat ze in de lange bedrijfstijd zo ongeveer alles heeft getrokken wat in het treinverkeer maar mogelijk is. Het harde S-Bahn-verkeer verliet hij echter al snel, omdat hij daarvoor vanwege een gebrekkige elektrische rem niet geschikt was. De stamtaak bleef het regionale verkeer, voornamelijk in het trekduwverkeer met Silberlingen. Als gevolg van de vereiste lagere asbelasting die over twee tweeassige draaistellen was verdeeld, kon de E 41 zonder problemen op geëlektrificeerde nevenlijnen worden ingezet. De motorisering met 4 rijmotoren is een verdere ontwikkeling van de ET 30. Voor de aandrijving waren de Siemens-Schuckert-Werke/SSW verantwoordelijk, die de E 41 net als de andere eenheidslocomotieven met een op rubberen ringen geveerde aandrijving uitrustte. De oliegekoelde transformator kreeg een schakelmechanisme aan de laagspanningskant, wat een voor de E 41 kenmerkend geluid opleverde. Daardoor kwam de loc al snel aan zijn bijnaam "Champagnekurk" of zelfs "Brulkikker van de Bundesbahn". Niet weinig passagiers dachten bij deze knal aan schade aan de loc, wat de nodige irritatie opwekte. De hoogste snelheid van de 15,62 meter lange loc was 120 km/u. Toen de Bundesbahn de maximumsnelheid voor sneltreinen aan het eind van de jaren 50 naar 140 km/u verhoogde, werden de volgende E 41's uitsluitend groengeschilderd geleverd, omdat het elegante blauw alleen was voorbehouden aan snelle voor lange afstanden geschikte locomotieven. Tijdens de gehele tijd dat de locs werden ingezet, droeg de serie E 41 (vanaf 1968 "141") stroomafnemers met twee armen. Verder veranderde het uiterlijk wel door verbouwingen en hij was met drie of vijf seinen, met of zonder dakgoot, met afgeronde of rechthoekige ventilatore in de gedurende de tijd veranderende kleurenschema's in Duitsland onderweg van de Alpen tot aan het noorden. Het systeem voor treinbeveiliging werd eveneens aangepast. Tot het einde van de inzet gold de brulkikker als een bewezen en betrouwbare constructie.