Diesel locomotief serie 220

We gaan terug naar het jaar 1966. De Deutsche Reichsbahn (DR) is al enige jaren succesvol bezig met het overgaan op dieseltractie door de invoering van de V 100 en de V 180. Kort daarvoor heeft de "grote broer Sowjet Unie" in de gemeenschappelijke "Raad voor de wederzijdse ontwikkeling" echter besloten dat zware goederenlocomotieven voor de socialistische broederlanden in het vervolg alleen nog maar in de sowjetrussische locomotieffabriek in Luhansk gebouwd mogen worden. Deze fabriek behoorde in die tijd tot de grootste locomotieffabrieken ter wereld. De fabriek was van oorsprong Duits omdat ze in 1896 door Gustav Hartmann in Luhansk opgericht was. De oprichter was de zoon van Richard Hartmann die eigenaar was van de Sachsischen Maschinenfabrik in Chemnitz. In 1965 bestelde de Reichsbahn uiteindelijk noodgedwongen een eerste serie van het zes-assige, diesel-electrische type M 62. De door de firma Kolomna gebouwde 12 cylinder dieselmotor leverde een vermogen van 2000 pk, hetgeen ertoe leidde dat de DR haar het serienummer V 200 gaf. In de DDR baarde de machine groot opzien. Helaas niet in positieve zin. De infernale herrie van de tweetakt dieselmotoren rukte 's nachts de bewoners langs de spoorlijnen uit hun slaap en liet, volgens overlevering, de kopjes en borden van de tafels rammelen. Al snel noemde men het monster "Taiga Trommel", "Stalins laatste wraak" of simpelweg "Wumme" (Krachtpatser). Omdat de tweetakt diesel van de V 200 een stationair toerental had van 400- en maximaal 750 omwentelingen maakte verwekte de motor een geluid dat sterke overeenkomst vertoonde met trommelslagen. De voornaamste oorzaak voor de overmatige herrie die de eerste 177 exemplaren produceerden was het ontbreken van een uitlaatdemper. Na veelvuldige klachten van de bevolking ontwikkelde het Ausbesserungswerk Meiningen een effectief werkende geluidsdemper die op de eerste 108 machines gemonteerd werd. De overblijvende machines werden met een in Luhansk ontwikkelde uitlaatdemper uitgerust. Desondanks bleef de V 200 veel geluid produceren. Als een "Trommel" er aan kwam met een zware goederentrein aan de haak herkende men onmiddelijk welke loc voorgespannen was. Voor veel liefhebbers van het spoor was de "Taiga trommel" daarom geliefd. Geliefd door de een, vervloekt door de ander. Ook het spoorwegpersoneel toonde zich overwegend tevreden met de trekkracht en de betrouwbaarheid van de V-200. Door het ontbreken van treinverwarming was de loc alleen 's zomers incidenteel voor personentreinen te zien. Haar voornaamste werkgebied was het zware goederenverkeer, mede omdat haar maximum snelheid begrensd was tot 100 km/u. In 1975 leverde Luhansk de 378ste "Wumme" aan de DR, daarna was het afgelopen. Als opvolgers van de, inmiddels tot serie 120 omgenummerde, locomotieven traden de sterkere en modernere "Ludmilla's" van de bouwseries 130, 131, 132 en 142 aan. Toen na de val van de Muur het goederenverkeer bij de Reichsbahn sterk verminderde verdwenen de "Trommels" meer en meer naar het afstelspoor. Aan de ene kant omdat de machines behoorlijk gesleten waren in het gebruik en aan de andere kant stonden ze bekend als diesel-zuipers. In 1992 nummerde de DR nog 200 "Trommels" om naar de serie 220 maar reeds drie jaar later kwam er een eind aan de inzet van deze machine, waarschijnlijk de lawaaigste ooit, op Duitse sporen. Een groot aantal van deze locs werd daarna naar het buitenland en aan Duitse prive-ondernemingen verkocht. Zo gingen er bijvoorbeeld 29 "Wummen" naar Litouwen, 33 naar Noord-Korea en 31 naar Polen. Vanaf 2011 trommelde er niet 1 Trommel uit Luhansk meer over Duitse spoorwegen. Tot de Erfuhter Bahnservice de, in 2021 uit Polen teruggekochte, 220 507 een Hoofdkeuring liet ondergaan. Sinds 27 januari 2022 kan de Kult-loc weer werkend in Duitsland bewonderd worden. Echter zonder grote "trommelslagen"want de machine is uitgerust met de stillere motor van de serie 232. Een echte "Krachtpatser" is de loc echter nog steeds.