Sneltreinstoomlocomotief met getrokken tender

Sneltreinstoomloc serie 18.5 In het voorjaar van 1907 kreeg Maffei de opdracht voor de bouw van een Pacific-compoundlocomotief voor de Beierse spoorwegen. Uitgaande van de op dezelfde fabriek ontworpen Badense "IV f" ontwikkelde Maffei de Beierse S 3/6, die door het tijdloos elegante uiterlijk, vooral benadrukt door de viercilinder compound-aandrijving, al snel vele generaties spoorwegliefhebbers zou fascineren. De eerste machine verliet de fabriek in julie 1908, waar nog hetzelfde jaar zes locomotieven volgden. In drie reeksen (a tot c) leverde Maffei tot 1911 nog eens 16 grotendeels gelijke machines. Afwijkend van de eerste 23 locs kregen 18 machines (series d en e, Maffei 1912/13) drijfwielen met een doorsnede van 2.000 mm in plaats van 1.870 mm. Als gevolg daarvan kwam de ketel van deze machines hoger te liggen. Vanaf serie f (drie machines, 1913/14) werd echter teruggekeerd naar de oorspronkelijke diameter van de drijfwielen. Tot 1918 sloot serie i deze eerste aanschafperiode af. Met uitzondering van de 18 "hoogassers" hadden de overige 71 machines alle een gestroomlijnde machinistencabine. De tweede aanschafperiode begon in 1923 en eindigde pas in de Reichsbahn-tijd in 1931. In de jaren 1923/24 leverde Maffei de serie k met 30 machines, daarna in 1927/28 de series l en m (20 machines) evenals de serie n met nog maar twee machines in 1930. Omdat Maffei faiiliet ging, werden de laatste 18 exemplaren van de S 3/6 als serie 0 in 1930/31 in licentie vervaardigd door Henschel. De machines waren aanvankelijk gestationneerd in München, Neurenberg en Ludwigshafen en reden in de zware sneltreindienst. Na de eerste wereldoorlog moesten 19 machines worden overgedragen als herstelbetaling. bi jde DRG kregen de resterende machines met kleine wielen de nummers 18 401-434, 18 461-478 en 18 479-548, de "grootwielers" de nummers 18 441-458. Behalve de grote Beierse depots waren ook de depots Wiesbaden, Darmstadt, Halle/S. en Osnabrück thuisbasis voor de Beierse paradepaarden. De bekendste prestatie tijdens de Reichsbahn-tijd is ongetwijfeld het trekken van de FFD 101/102 "Rheingold". Na de tweede wereldoorlog verdwenen de locs voor het grootste deel uit de personendienst. Van 1953 tot 1956 werden in totaal 30 machines uit de laatste drie series grondig gemoderniseerd door de DB. Tot 1962 werden de laatste niet gemoderniseerde zustermachines buiten dienst gesteld, alleen de 18 505 bleef als testloc tot mei 1967 in dienst bij het BZA Minden. Deze is tegenwoordig te bewonderen in het DGEG-spoorwegmuseum in Neustadt/Weinstrasse.