Stoomlocomotief type 18.3

De 18 314 (vanaf 1 juli 1970: 02 0314) is een uniek model van de Deutsche Reichsbahn (DR) van de DDR in de serie van oorspronkelijk uit Baden afkomstige Pacific sneltreinlocomotieven van het type IVh die tussen 1918 en 1930 door Maffei geleverd werden. Het betrof drie bouwseries met in totaal 20 locomotieven. De DRG nam alle twintig locomotieven over met de nummers 18 301-303, 18 311-319 en 18 321-328. Ze waren bestemd voor de zware sneltreindienst, voornamelijk op de Rheintalbahn Basel - Mannheim. Vanaf 1933 verhuisden de locs langzaam naar het noorden en werden korte tijd tewerkgesteld in Darmstadt, Koblenz en Hamburg-Altona tot ze uiteindelijk allen in Bremen een nieuw thuis vonden. Met uitzondering van de 18 326 overleefden alle locomotieven de Tweede Wereldoorlog maar omdat het een kleine bouwserie was werden ze allemaal in 1948 al buiten dienst gesteld. Alleen de 18 316, 319 en 323 bleven voor beproevingsdiensten behouden in het bestand van het BZA Minden. De 18 314 daarentegen werd op aandringen van Max Baumberg, de latere leider van de VSM-M Halle, in april 1948 geruild tegen de 18 434 (S3/6) die in de Sovjet zone (vanaf 1949 de DDR) achtergebleven was. De locomotief werd, na een grote onderhoudsbeurt in het RAW Stendal die in augustus 1948 afgerond werd, in eerste instantie vanuit Stendal en vanaf april 1950 vanuit het DW Dresden-Altstadt voor speciale diensten ingezet. Vanaf augustus 1950 werd ze planmatig voor een langere periode in het RAW Meiningen gehuisvest om ingezet te worden als beproevingsloc voor de Versuchs- und Entwicklungsstelle Halle (VES-M Halle). Voor deze beproevingen werd ze voorzien van een Riggenbach tegendrukrem en kreeg een tender die afkomstig was van locomotief van de Franse "Nord'. Voornamelijk in dienst van de VES-M reed de 18 314, die al snel de bijnaam 'Schors' (Kikvors) kreeg, tot 1959 jaarlijks tussen de 18000 en 57000 kilometer. Aan het eind van de jaren '50 kreeg de VES-M echter behoefte aan snellere locomotieven om onder andere sneltreinrijtuigen met een snelheid tot 160 km/u te kunnen testen. Men beschikte echter niet over dit soort locomotieven. Om deze hogere snelheden te kunnen bereiken moest de 18 314 omgebouwd worden. Daarom begon in april 1960 tijdens een hoofdonderhoudsbeurt in het RAW Zwickau haar verbouwing. Ze kreeg een nieuwe aangepaste verbrandingskamerketel type 39E, een nieuw machinistenhuis en een standaard tender 2'2'T34. Haar cylinders en ketelbovenbouw werden deels voorzien van stroomlijnbeplating en er werden kleine, speciaal voor haar ontworpen windleiplaten geplaatst. Om het geheel af te ronden werd de locomotief glanzend groen gelakt met witte sierlijnen. Zo verliet in december 1960 een volledig in het nieuw gestoken 18 314 het RAW. Ze kon topsnelheden van 150 km/u bereiken. Vervolgens reed ze tot 1967 per jaar maximaal 76000 kilometer. Dit is verbazingwekkend veel voor een beproevingslocomotief maar niet verwonderlijk als men weet dat ze tussendoor ook ingezet werd voor reguliere sneltreindiensten. Tijdens haar laatste hoofdonderhoudsbeurt in september 1967 kreeg de loc een oliestookinrichting waardoor ze nog iets sterker werd. Ze stond hierna nog twee jaar regelmatig onder stoom waarna ze beduidend minder vaak ingezet werd. Weliswaar verichtte ze vanaf 1 juli 1970 nog enige diensten met het EDV-nummer 02 0314 maar schade aan een cylinder maakte dat ze eind 1971 stilgezet werd. Per 1 augustus 1972 werd ze buitendienst gesteld. Ze kwam onder de hoede van het Verkeersmuseum Dresden en werd daarvandaan op 25 mei 1984 overgebracht naar de vereniging 'Historische Eisenbahn Frankfurt' (HEF). In langdurig bruikleen van deze vereniging verblijft ze sindsdien als pronkstuk in het Auto- en Techniekmuseum te Sinsheim.