Stoomlocomotief met getrokken tender.

De als "Big Boy" bekende serie 4000 van de Union Pacific Railroad (UP) is zonder twijfel een van de populairste Amerikaanse stoomlocs. Deze gelede locomotief van het type (2'D)D2'h4 werden vanaf 1941 bij ALCO gebouwd als voortzetting van het "Challenger"-concept, een succesvolle gelede UP-stoomloc van het type (2'C)C2'h4. Het idee voor de "Big Boy" kwam voort uit de gebruikelijke eisen die aan grote Amerikaanse loctypen werden gesteld. Zware treinen moesten met hogere snelheden door minder locomotieven getrokken kunnen worden. In principe schafte de UP de 25 machines voor slechts één traject aan: van Cheyenne/Wyoming 830 kilometer westwaarts door de uitlopers van de Rocky Mountains over de Sherman Hill tot Ogden/Utah. Voor de naar generaal William T. Sherman genoemde pas ligt vanaf Cheyenne een ongeveer 50 kilometer lange helling met een maximaal stijgingspercentage van 1,5. In de tegengestelde richting eiste de 105 kilometerlange helling van 1,14% door het Wasatch-gebergte van de Rocky Mountains zijn tol. Zo ontstond een gigantische machine met een dienstgewicht van 548 ton (inclusief tender). Om het gewicht gelijkmatig te verdelen probeerde men het met de nog niet eerder gebouwde asindeling (2´D)D2´. Met een roosteroppervlak van bijna 14 m² en 229 m² oververhitteroppervlak bracht de Big Boy het tot een continuvermogen van 6.290 pk aan de trekhaak. Bij proeven werden zelfs ketelvermogens van meer dan 10.000 PSi of 8.200 PSe gemeten. In het bestek was het snelle goederenverkeer als taakgebied voor de "Big Boys" vermeld. Ze waren in staat om zonder hulp treinen van 4.000 ton over de bergpas te trekken. De nieuwe loc had een constructiesnelheid van 128 kilometer per uur, die hij met slechts 1,7 meter hoge drijfwielen bereikte. Hiermee behoorde hij ook tot de snelste gelede stoomlocomotieven. Toch mochten de machines in de regelmatige dienst niet met deze snelheid door het centrale westen razen. Machinisten bevestigden echter, dat de snelheidsmeter bij vertragingen vaak meer dan de toegestane 112 kilometer per uur aanwees. Volgens de overlevering kregen de reuzen de bijnaam "Big Boy" van een jonge arbeider, die de naam kort voor de presentatie op de rookkast kraste. Dit beviel de directies van ALCO en UP zo goed, dat ze de naam "Big Boy" zelfs in hun reclame-uitingen gebruikten. Gemiddeld verbruikten de machines 47.200 liter water en 22 ton steenkool per uur. Er kon natuurlijk niet van een stoker worden verwacht, dat hij deze hoeveelheden met een schop zou verwerken. Het transport van de kolen werd dan ook door een mechanische stoker verzorgd. De kolen werd via een wormwiel in een buis uit de tender gehaald en onder druk in de vuurkist gespoten. De stoker hoefde alleen maar de verdeling in de verbrandingskamer te regelen met behulp van de stoomdruk. In de herfst van 1945 besloot UP een "Big Boy" als proef van windleiplaten te voorzien om de afleiding van de stoom te verbeteren. Begin december 1945 kreeg de "Big Boy" 4019 daarom in het depot van Green River/Wyoming windleiplaten. De proeven werden al op 20 januari 1946 beëindigd en de "grote oren" werden weer in Green River verwijderd. De proeven hadden aangetoond dat bij de lagere snelheden in het goederenverkeer en met de intussen verbeterde blazers de stoom ook zonder windleiplaten duidelijk boven de cabine uit geleid werd. Het Big-Boy-tijdperk werd in juli 1959 definitief afgesloten en het vuur werd in alle machines gedoofd. De hoop van veel spoorwegfans om de in 1960 als reservelocs bedrijfsvaardig gestalde 4003 en 4019 nog eens over de Sherman Hill te zien rijden, werd helaas niet meer vervuld. Toch bleven acht van de stoomlocreuzen behouden, zij het niet in bedrijfsvaardige staat.