Stoomlocomotief met getrokken tender.

In juni 1863 namen de Königlich Bayerische Staatseisenbahnen (K.Bay.Sts.B.) de eerste 1B-sneltreinstoomlocomotieven van het nieuwe type B VI in bedrijf. Ze kwamen in veel opzichten, zoals het verwarmings- en roosteroppervlak en de cilinders, overeen met het voorgangermodel van het type B V. Ook het verbeterde dubbele buitenframe en de Beierse uitvoering van de Stephenson-stoomverdeling waren vrijwel gelijk. Een belangrijk onderscheid vormde de diameter van het drijfwiel, die in het begin 1.600 mm en bij latere leveringen 1.620 en deels al 1.640 mm bedroeg. In twee bouwseries werden tot juni 1871 in totaal 107 machines aan de Bayerische Staatsbahnen geleverd. De 57 stoomlocs van de eerste serie die tussen juni 1863 en februari 1867 werden uitgeleverd, hadden een keteldruk van slecht 8 atmosfeer, een overdrukventiel met een contragewicht op de koepel, die voorzien was van een gietijzeren bekleding en een eenvoudige cabinebeschermingswand (later ook met weerdak), een stoompomp en een injector had. Als schoorsteen werden rechte pijpen met een kelkkroon, cilindrische pijpen of pijpen met een peervorm gemonteerd. De tweede, uit 50 exemplaren bestaande bouwserie, vertoonde duidelijke verbeteringen. De keteldruk was verhoogd tot 10 atmosfeer. Het hogere ketelgewicht dat hiermee samenhing, had ook een positieve invloed op de tractie. Het gewicht was toegenomen van 22 tot bijna 23 ton. Het voor het locpersoneel volstrekt ontoereikende weerscherm was vervangen door een korte, maar complete cabine. De pompen waren verdwenen, aangezien de injectors in de praktijk voldeden. Met de trechterschoorsteen werd een bepaalde mate van eenheid gecreëerd, die bij de verschillende experimenten met andere schoorsteenvormen ontbrak. Beide bouwseries waren ofwel voor steekkool- of wel voor turfstook ontworpen. De kolengestookte locs reden met een drieassige, open tender, terwijl de turfgestookte machines met een nieuw ontworpen, drieassige en gesloten tender met gladde wanden werden uitgerust. Natuurlijk werd er gedurende de lange bedrijfsperiode van de B IV het een en ander gewijzigd. Hierbij werden met name de machines van de eerste bouwserie vergelijkbaar uitgerust als die van de tweede serie. Na hun inbedrijfstelling verzorgden de B VI meer dan tien jaar lang het grootste deel van het toenmalige sneltreinverkeer. Die "snelheid" was echter nog beperkt, want er werd nauwelijks een reissnelheid van meer dan 60 km per uur bereikt. Toen met ingang van de jaren 1890 krachtigere stoomlocs verschenen, zakten de B VI langzaam af in onregelmatige diensten. De eerste buitendienststellingen vonden in 1895 plaats. Tot slot kan nog van de B VI worden gezegd dat het onverwoestbare, goed onderhouden machines met een lange levensduur waren, waarvan vele een dienstleeftijd van meer dan 50 jaar bereikten.