Diesellocomotief.

De Koningin van de rangeerheuvel Groeiende goederenstromen en een harde concurrentie binnen de verkeersdragers waren voor de DB begin jaren "60 aanleiding voor de uitgebreide modernisering van haar goederenverkeer. Belangrijke maatregelen waren het accent op de uitbouw van grote rangeerstations en de bundeling van de goederentreinen. Bovendien waren krachtige rangeerlocomotieven nodig, de V 60 was overbezet. De ontworpen V 90 werd uit het basisconcept van de V 100 ontwikkeld, die als universele lijnloc zelf te licht en te lang te zwaar belast was. Vanaf 1964 leverde MaK 20 voorserielocomotieven, die reeds door hun stoere vorm de nieuwe taken aanduidden. De V-12-motor en de gelede assen stamden van de elegante zuster, de rangeeroverbrenging was nieuw en op de plaats van de verwarming werden ballastgewichten ingebouwd. De lengte steeg tot meer dan 14 m, met een totaal gewicht van 77 t stond een optrektrekkracht van 23,6 t ter beschikking. Met deze ideale data toonden de machines zich tegen de taken opgewassen, en ze werkten betrouwbaar. Meer locomotieven werden besteld en vanaf 1966 slechts met enkele constructieve veranderingen geleverd. Tot 1973 werden in totaal 408 machines gebouwd, die de computer van de DB intussen als serie 290 kende. Parallel daaraan ontstond een versterkte en zwaardere versie van de locomotief onder de werkaanduiding V 90 P, in het begin met 3 prototypen. Ze kwam in aansluiting op de aflevering van de 290 met nog eens 100 exemplaren als serie 291 in dienst. Vanaf 1995 werd ongeveer de helft van de locomotieven van beide typen met radiobesturing uitgerust. Alle belangrijke rijfuncties en de koppeling bedient de "locrangeerder" direct vanaf het emplacement. Deze RC-locomotieven kregen de nieuwe serienummer 294 en 295. Tegenwoordig zijn bij Railion nog 499 machines in gebruik, een aantal dat na maximaal 40 bedrijfsjaren bijna geen andere locfamilie bereikt heeft.