Elektrisch treinstel.

"Rote Pfeile" op het net van het Zwitserse Kruis. Midden tot eind jaren 1930 stelden de Schweizerische Bundesbahnen (SBB) de beroemde Rote Pfeile van de serie CLe 2/4 in dienst. Het eisenpakket van het lichte treinstel reikte van snelverkeer en regionale inzet tot en met prestigieuze gezelschapsritten, onder andere over de Gotthardlijn. De 7 Rote Pfeile deden hun naam alle eer aan, maar ze waren met hun maximumsnelheid van 125 km/h het overige spoorverkeer Zwitserland, dat met 100 km/h maximumsnelheid toe moest, huizenhoog de baas. De lichte constructie was even baanbrekend als het persluchtmechanisme om de telescopische schuifdeuren te kunnen openen en sluiten. De ver uit elkaar getrokken draaistellen en de laag gelegde opbouw moesten een rustige loop voor de slechts 33 ton zware voertuigen garanderen. In de beide gestroomlijnde voorbouwen waren aan de ene kant de oliegekoelde transformator en aan de andere kant de beide, in serie geschakelde rijmotoren ondergebracht en in de reizigersruimte bevonden zich twee cabines, waarin de machinist zittend zijn arbeid verrichten kon; op de bank naast hem vonden nog 2 andere reizigers plaats, die van het perfecte uitzicht op het traject genoten. De treinstellen waren in het begin als solovoertuigen geconcipieerd en daarom werd van de traditionele trek- en stootvoorzieningen afgezien - deze werden pas na de Tweede Wereldoorlog ingebouwd om bijvoorbeeld lichte goederenwagens te kunnen meenemen. Ondanks de niet geheel ingeloste verwachtingen waren de Rote Pfeile al snel bij de spoorklanten populair en soms, zo wordt verteld, werden ze regelrecht bestormd. Tot wel 200 reizigers verdrongen zich dan in de voor 100 personen toegelaten voertuigen (70 zit- en 30 staanplaatsen). Vooral door de gezelschapsritten waren ze in bijna elke hoek van de "Eidgenossenschaft" aan te treffen en bereikten bij de bevolking een even hoge bekendheidsgraad als de Krokodillen. De Rote Pfeile beleefden in hun actieve periode meerdere verbouwingen en technische vernieuwingen en ze werden als type meerdere keren herbenoemd: als RBe 2/4 werd de eerste in 1966 buiten dienst gesteld en verschroot. Tot 1974 bleven 2 voertuigen in het bestand van de SBB, waarvan er een aan de OeBB verkocht werd en nog meerdere jaren in een ongewone, blauwe kleurstelling onderweg was. Eén treinstel existeert tot op heden als historisch voertuig en herinnert aan de tijd van de Rote Pfeile in dienst van het Zwitserse Kruis.