Stoomlocomotief met getrokken tender.

Toen Heinrich nog kleiner was ... Kolen vormen het massagoed, dat traditioneel per spoor vervoerd wordt. In de jaren "30 waren het binnenlandse kolen, die uit de kolenwingebieden naar heel Duitsland gebracht moesten worden. Voor zover de plaatsen waar de kolen nodig waren, ver van de grote hoofdlijnen aflagen, waren de aslasten van de transporten op de zijlijnen beperkt. Daarom waren lange tijd - evenals in Engeland - kleine, korte goederenwagens ingezet, die de last over vele assen verdeelden. Zo kon het zwarte goud zonder overladen van het mijnspoor in de kolenmijn naar het industriespoor bij het stookhuis of naar de spooraansluiting van de brandstofhandelaar gebracht worden. Typisch waren de wagentypen "Schwerin" en "Nürnberg" met een bijlading van steeds 15 t. Ongeveer 40.000 van deze wagens stonden rond 1930 bij de DRG ter beschikking. Overeenkomstige eisen moesten de locomotieven inlossen: krachtige tractie bij lage aslast. Dit was precies het concept van de serie 50 als lichte goederentreinlocomotief. Met een aslast van 15 t en 5 aangedreven assen bereikte de loc een aanzetkracht van ongeveer 16 t (160 kN). Daarmee kon ze in de vlakte een typische zware kolentrein met 30 wagens en 700 t gewicht souverein aan. Tot de "Lange Heinrich" in de tijd na de oorlog tot zijn volle formaat kon uitgroeien, moest eerst het lijnennet uitgebouwd worden: belastbaarheid, bloklengte en veiligheidsinrichtingen zijn pas bij de DB voor een 4 000-t-trein voldoende.