Elektrisch treinstel.

Met het oog op de toekomstige nieuwbouwtrajecten van de Bundesbahn werd eind jaren 1960 een elektrisch treinstel gepland als alternatief voor de door een loc getrokken sneltrein. Het treinstel van de serie 403, die de dieseltrein Trans Europe Express serie 601 moest aflossen, mocht wat kosten van de spoorwegen. Toptechniek moest namelijk gekoppeld worden aan comfort. Vanaf 1974 werden één voor één drie elegante, snelle railvoertuigen ingezet. De comfortstatus van de TEE was daarbij natuurlijk onaantastbaar: de 403 beschikte uitsluitend over eerste klas zitplaatsen in coupés en open afdelingen. Verder was het treinstel voorzien van een klimaatinstallatie, draai/schuifdeuren, een restauratie en een keuken. De absolute highlights waren een treinsecretariaat en een telefooncel. De trein moest echter niet alleen met zijn uitrusting scoren, maar ook sneller en stiller zijn dan de serie 601. De ingenieurs stonden voor de uitdaging om rijtuigbakken in een zeer lichte constructie te ontwerpen. In tegenstelling tot bij de klassieke rijtuigbouw met staal werden het onderstel, het bakgeraamte en de dak-, zij- en kopwanden grotendeels van aluminiumlegeringen vervaardigd. Dat was de moeite waard: Met een asbelasting van slechts 16 ton en dankzij de Allachs-aandrijving trok het treinstel in 100 seconden op van nul tot 200 kilometer per uur. De trein reed over het algemeen 160 kilometer per uur en bestond uit twee motorwagens (serie 403), een tussenrijtuig met open afdeling (serie 404.0) en een tussenrijtuig met restauratie en keuken (serie 404.1). Als "allround talent" was de 403 ook geschikt voor de dienst in Oostenrijk en Zwitserland. Op de daken van de eindmotorwagen kon een voor het verkeer in Zwitserland benodigde stroomafnemer met smal sleepstuk worden gemonteerd. De remtechniek bestond uit een elektrische weerstandsrem, perslucht-schijfremmen en magneetspoorremmen, want de ET 403 moest in minder dan 1.700 m van maximumsnelheid tot stilstand kunnen komen. De treinen werden drie jaar in de normale dienstregeling, maar ook in het speciale verkeer van de Bundesbahn ingezet. De hoofdroute was de IC-lijn 4 München – Neurenberg – Bremen. De prestigieuze treinstellen van de DB werden regelmatig op beurzen en tentoonstellingen gepresenteerd. Het treinstel beleefde tussen 1982 en 1993 in een speciale kleurstelling zijn tweede carrière als "Lufthansa Airport Express". De slimme combinatie van moderne techniek en een futuristisch uiterlijk hielp de intercity aan zijn image. De 403 drukte bovendien zijn stempel op de derde generatie van de huidige ICE-treinstellen.