Elektrische locomotief.

ÖBB 1018 Halverwege de jaren 1930 ontstonden in Oostenrijk de eerste concrete plannen voor de elektrificatie van de Westbahn van Salzburg naar Wenen. Met het oog hierop gaven de toenmalige Oostenrijkse Staatsspoorwegen BBÖ de locbouwindustrie een opdracht voor de ontwikkelingen van een locomotief met een vermogen van 3.500 tot 4.000 pk en een snelheid van 120 km per uur. De in 1935 door de industrie gepresenteerde ontwerpen liepen zeer uiteen en waren op allerlei verschillende technieken gebaseerd, maar desondanks was er niet één die tot tevredenheid stemde. Een blik over het hek van de Duitse buren leverde een oplossing in de vorm van de beproefde Duitse E 18. Er werd een overeenkomst gesloten voor levering van acht locomotieven vanaf de zomer van 1939. Het mechanische deel zou zoveel mogelijk van de E 18 worden overgenomen, terwijl de elektrische uitrusting aan de Oostenrijkse omstandigheden zou worden aangepast. Zo moest de loc het hoogste vermogen bij een snelheid van 90 tot 100 km per uur leveren, waarbij een maximumsnelheid van 130 km per uur paste. De overname van de BBÖ als gevolg van de annexatie van Oostenrijk in maart 1938 vertraagde de bouw, omdat de Reichsbahn de plannen nu weer zo veel mogelijk aan de Duitse E 18 wilde aanpassen. De al in productie genomen tractiemotoren en transformatoren bleven als enige Oostenrijkse elementen over. De acht machines van de nu met E 18.2 aangeduide serie werden uiteindelijk tussen februari en augustus 1940 aan de Reichsbahn overgedragen. De zeven machines die na afloop van de Tweede Wereldoorlog waren overgebleven, kwamen in het bestand van de Österreichische Bundesbahnen (ÖBB) terecht en reden vanaf 1953 onder de bedrijfsnummers 1018.01-05, 07, en 08. Ze waren met hun 5.160 pk tot het verschijnen van de ÖBB-serie 1010 de krachtigste sneltreinlocomotieven van Oostenrijk en overtroffen ook de Duitse, slechts 4.000 pk leverende, E 18 ruimschoots. Omdat de machines ook halverwege de jaren 1960 nog lang niet konden worden gemist, besloot de ÖBB om de locomotieven in het kader van een grote onderhoudsbeurt te moderniseren door ze opnieuw te bekabelen. Vier machines reden nog tot 1992.