Elektrische locomotief.

Na een onderbreking door de grote economische crisis werd vanaf 1930 de elektrificatie van het Reichsbahn-net weer boven aan de lijst gezet. Voor de nieuwe trajecten waren nieuwe sterke locomotieven nodig. In de tussentijd had de Duitse spoorwegindustrie concepten en prototypen voor moderne universele locomotieven ontwikkeld. De constructie van Siemens toont een duidelijke vooruitgang ten opzichte van de eerder slechts doorontwikkelde Länderbahnconstructies. De als lichte universele locomotief geconcipieerde machine was op een gelast frame gebouwd, op draaistellen met geïntegreerde bufferbalk gelagerd en met taatslager-motoren op de assen aangedreven. Zo bracht de compacte locomotief zonder loopassen haar volle gewicht van 78 t over op de aandrijfwielen, zonder de kritische aslast van 20 t te bereiken. De moderne motoren leverden 2.200 kW, die zonder uitvoerig mechaniek direct op de assen beschikbaar was. Op vlak terrein werd 90 km/h bereikt. De eerste machine werd met succes getest en nog in 1930 door de Reichsbahn als E 44 001 overgenomen. Meer locomotieven in serie-uitvoering met 80 km/h maximumsnelheid werden per omgaande besteld, met voorrang voor het traject Stuttgart-Augsburg (met de Geislinger Steige). De Reichsbahn had in totaal 174 serielocs aangeschaft, waarvan er 45 in Oost-Duitsland gebleven zijn. Voor de Deutsche Bundesbahn werden nog eens 7 locs nieuw gebouwd en enkele met keertreinbesturing of weerstandsremmen omgebouwd. De onverwoestbare E 44 was - op het laatst als 144 (DB) en 244 (DR) - tot in de jaren '80 in de gewone dienstregeling in gebruik.