Elektrische locomotief.

Van de Re 6/6 werden in eerste instantie vier prototypen gebouwd. Twee hiervan kregen een gedeelde locbak die verticaal kan bewegen en zich optimaal aan de omstandigheden kan aanpassen. Tijdens proefritten bleek dit echter niet noodzakelijk te zijn voor de standaardloc, en alle 85 standaardlocs die van 1975 tot en met 1980 werden gebouwd, kregen een locopbouw die uit één deel bestaat. De cabines van de Re 6/6 leunen sterk op het ontwerp van de Re 4/4 II, net als de elektrische uitrusting van de transformatoren, waarvan de RE 6/6 er echter twee bezit. De 19.310 mm lange, 120 ton zware en 140 km/uur snelle locomotieven beschikken over een vermogen van 7.850 kW. Een bijzonder technisch kenmerk is het acceleratievermogen van de locomotieven onder optimale omstandigheden: Van 0 naar 100 km/uur in 5,8 sec. De Re 6/6 hebben verschillende kleurstellingen en vernieuwingen gekend. 30 locomotieven werden vanaf 2000 uitgerust met radioafstandsbediening. Deze machines kregen de benaming Re 6/6 f. De UIC-benaming van de serie Re 6/6 is de serie 620, wat ook steeds vaker op de machines te zien is. De 88 nog in dienst zijnde locomotieven vallen allemaal onder SBB Cargo. Ze komen met zware goederentreinen in alle hoeken van Zwitserland en rijden over de Gotthard ook in tandemverkeer met een Re 4/4 II of Re 4/4 III. In het zware reizigersverkeer vormden de locs van de serie 6/6 zelfs een alternatief voor de Re 4/4 II in dubbeltractie. Nu de moderne serie 460 voornamelijk voor het reizigersverkeer wordt ingezet, domineren de indrukwekkende Re 6/6 met hun drie draaistellen weer het goederenverkeer over de Gotthard.