Sneltrein-stoomlocomotief S 2/6

Sneltreinstoomlocomotief van het Beierse type S 2/6 In het begin van de 20e eeuw zorgden snelheidstests voor opzien op de rails van verschillende Duitse staatsbanen. Ook de Beierse spoorwegen (K.Bay.Sts.B.) gaf in het kader van deze snelheidspogingen in 1905 opdracht tot de bouw van een snelle locomotief. Reeds een jaar later leverde Maffei de onder leiding van chef-constructeur Anton Hammel ontworpen S 2/6 met bedrijfsnummer 3201 af. De S 2/6 was een 2'B2'-warmestoom-verbandlocomotief met staafframe, een maximale snelheid van 150 km/u en een asgewicht van 16 ton. Nieuw waren ondermeer het drijfwerkconcept met de voor de spoorsturing verantwoordelijke voor- en naloopdraaistellen evenals de tenderwatertank die als zelfdragende constructie was uitgevoerd. Hoewel de loc geen volledige stroomlijnbekleding had, waren er toch een paar elementen die de luchtweerstand moesten beperken. Voor de cilinders bevond zich een gebogen bekleding, de rookkamerdeur was conisch uitgevoerd, schoorsteen en stoomdom kregen windsplitsers. Het machinistenhuis was eveneens gestroomlijnd en liep traploos over in de ketelbekleding. In juli 1907 bereikte de machine met een testtrein van 150 ton op het traject München - Augsburg een maximale snelheid van 154,5 km/u en daarmee het wereldsnelheidsrecord. De loc had aanvankelijk München als thuisbasis, kwam in 1910 naar Ludwigshafen en liep van daaruit eerst voor sneltreinen naar Straatsburg en Bingerbrück. In 1922 keerde hij terug naar München, vanaf 1923 was hij in Augsburg gestationneerd. Het DRG-bedrijfsnummer 15 001 heeft hij nooit gedragen, want reeds in 1925 kreeg de machine een ereplaats in het verkeersmuseum van Neurenberg. En zo speelde de S 2/6 in zijn geschiedenis ongetwijfeld een tragische dubbelrol: weliswaar was hij zijn tijd in 1906 technisch ver vooruit en voldeed hij perfect aan alle gestelde eisen, maar het concept was al snel door de snel veranderende kadervoorwaarden achterhaald. Want met uitzondering van een paar jaar dienst in de Pfalz werd de S 2/6 al snel als weinig geliefde enkeling in een ongewenste bijrol geduwd. Afgezien van de recordritten in 1907 bleef hij daarmee een snel door de tijd achterhaalde constructie, werd nooit in serie gebouwd en verdween al na een paar jaar uit de standaarddienst. Maar zijn historische belang ligt niet in de bedrijfsloopbaan maar in de technologische en conceptuele voortrekkersrol die later niet alleen de locomotiefbouw beïnvloedde.