Märklin modelspoorbaan treinset H0 "Rheingold-vleugeltrein"

De traditievolle "Rheingold" reed vanaf mei 1965 als Trans-Europ-Express (TEE) in tweekleurige TEE-lak met paarsrode borstwering en ivoorkleurige vensterband. Vanaf 23 mei 1982 beperkte zijn traject zich tot de verbinding Amsterdam – Basel SBB. Een jaar later waren er slechts twee TEE-treinen overgebleven: de "Mediolanum" (München – Mailand), die uit de FS-wagen was gebouwd, en de TEE 7/6 "Rheingold", die eerder als toeristenattractie werd beschouwd. In 1983 kregen alle Rheingold-rijtuigen een oranje sierstreep onder de vensters. Om de aantrekkelijkheid van de "Rheingold" opnieuw te laten toenemen, blies de DB de "Münchense vleugel" als TEE 17/16 voor de zomerdienstregeling van 1983 opnieuw leven in. Het motto was nu "Romantiek in plaats van tempo", omdat de route van het splitsingsstation Mannheim door het Neckardal naar Stuttgart liep, van daar door het Remsdal naar Aalen, verder langs het traject met enkel spoor tot Donauwörth en dan snel via Augsburg naar München. Heidelberg, Eberbach, Heilbronn, Schwäbisch Gmünd en Nördlingen waren de tussenhaltes. Bovendien reed de vleugeltrein alleen in de periode met de zomerdienstregeling. Bij de zomerdienstregeling van 1984 vond de splitsing van de trein al in Mainz plaats. Omdat het commerciële succes van de vleugeltrein echter uitbleef, probeerde de DB vanaf 2 juni 1985 met een nieuwe variant: De vleugeltrein reed voortaan het hele jaar door over het rechtstreekse, snellere traject Mainz – Heidelberg – Stuttgart – Ulm – München, en deed zelfs een zomerse uitbreiding naar Salzburg. Maar met de invoer van de EuroCity-treinen, toen de zomerdienstregeling op 31 mei 1987 in voege trad, verdween de laatste "Rheingold" TEE die nog in Duitsland reed volledig, samen met zijn vleugel. In de clubwagen zorgde men o.a. voor de innerlijke mens met bier van het vat en snacks uit de kleine bistro. Eigentijdse, geëngageerde muziek- en folkloregroepen zorgden voor entertainment. In het begin werd de vleugeltrein tussen Mannheim en Stuttgart getrokken door elektrische locomotieven van de serie 112. Zij waren een gemoderniseerde uitvoering van de beproefde 110 met een slankere, meer gestroomlijnde opbouw van de behuizing (de zogenaamde "Bügelfalte" of persplooi) en aangepaste draaistellen voor een snelheid van 160 km/u.