Santa Fe Super Chief.

"De trein van de sterren" - de Super Chief. Toen de Union Pacific Railrod (UP) in 1936 de nieuwe "Streamliner"-trein "City of Los Angeles" (Chicago-Los Angeles) in het leven riep, reageerde de Atchison, Topeka & Santa Fe Railway (Santa Fe) daar al op 12 mei 1936 op met een eigen luxetrein, de "Super Chief". Deze allereerste "Super Chief" was aanvankelijk samengesteld uit zware Pullman-wagens, want de nieuwe gestroomlijnde lichte wagens van roestvrij staal waren nog in aanbouw bij de Budd Company. Tegelijkertijd moest de nieuwe supertrein ook worden getrokken door gestroomlijnde nieuwe diesellocs. In mei 1937 was het dan eindelijk zover: Budd presenteerde een "Streamliner"-trein als Pullman-slaaptrein, zonder zijn gelijke op het gebied van stijl, design en luxe. De bekende designer Sterling McDonald bracht in het interieur de jarenlange band tussen spoorwegen en indianen in het zuidwesten tot uitdrukking. Waar mogelijk gebruikte McDonald authentieke indiaanse kleuren zoals turkoois en koper. meubelen en zelfs authentieke muurschilderingen en schilderijen. Verder integreerde hij als ornament een combinatie van zeldzame en exotische houtsoorten zoals ebbenhout, teak, satijnhout, bubinga en macassar, die de Super Chief een extra geur van extravagante elegantie gaven. Voor een nieuwe trein waren natuurlijk ook nieuwe elegante locs nodig, die tegelijkertijd door General Motors EMD werden geleverd in de vorm van het dieselmodel E-1 met gestroomlijnd front. Voor het eerst werd hier een nieuw kleurenschema toegepast met rood, geel en zilver, later aangeduid als het "Warbonnet"-design, dat de haartooi van een indiaan met wapperende veren moest symboliseren. Reeds vóór de planmatige inzet van de nieuwe Super Chief werd bij een proefrit een tot op heden ongebroken snelheidsrecord bij de Santa Fe bereikt: het 3.584,5 km lange traject Chicago - Los Angeles werd op nieuw gelegde rails gereden in 36 uur en 20 minuten met een gemiddelde snelheid van 97 km/h en een topsnelheid van 160 km/h. De reistijd volgens het spoorboekje werd 39 uur en 45 minuten. Al snel ontwikkelde de Super Chief, waarvoor een toeslag moest worden betaald, tot een zeer exclusieve en supercomfortabele pendeltrein voor Hollywood-sterren, die tussen Broadway in New York en Sunset Boulevard in Los Angeles pendelden en die zich tot of vanaf Chicag lieten verwennen in de luxe prestigetrein van de Santa Fe. De lijst met passagiers leest als een "Who is Who" in Hollywood, met ondermeer Frank Sinatra, Zero Mostel, Janet Leigh, Ella Fitzgerald, Elizabeth Taylor, Paul Newman, Gloria Swanson, Alan Ladd, Vincent Price, Margaret Truman en vele anderen. De bijzondere aantrekkingskracht van de trein lag natuurlijk ook in de door topkoks bereide vijfsterrenmaaltijden en de andere eersteklas dienstverlening. Naast machinisten, conducteurs en remmers zorgden slaapwagenconducteurs, kofferdragers, restauratie-stewards, kelners, koks, barkeepers, lounge-begeleiders, kappers en ander dienstpersoneel samen met twee schoonmaakgroepen en onderhoudsteams voor het welzijn van de gasten. Vanaf het begin van de jaren 50 tot de tweede helft van de jaren 60 werd de Super Chief getrokken door de bekende diesellocs van de serie F7 - eveneens in de "Warbonnet"-beschildering. Tot het einde van het reizigersvervoer bij de Santa Fe op 1 mei 1971 kon de trein zijn bijzonder hoge dienstverlening behouden. Daarna nam het staatsbedrijf Amtrak het reizigersverkeer in de VS over en werd de naam nog drie jaar gebruikt. Als gevolg van de veel te slechte service die Amtrak leverde, verbood de Santa Fe echter het verdere gebruik van de naam. Daarna reed de trein eerst als Southwest Limited en na een compromis tussen Amtrak en de Santa Fe tot op heden als Southwest Chief.