Set personenrijtuigen "Rheingold"

Grootbedrijf

Het hoogwaardige langeafstandsverkeer werd aan het begin van de jaren 1960 beheerst door nieuwe normen. De Duitse Bundesbahn kondigde in 1962 enthousiast het toekomstige topaanbod aan:/ "Een grote naam in het Europese spoorwegwezen krijgt nieuwe glans. Met ingang van 27 mei 1962, het begin van de zomerdienstregeling, zal tussen Amsterdam en Basel een gloednieuwe "Rheingold" van de DB rijden. Deze trein zal de traditie voortzetten van zijn beroemde voorvader, die in de twintiger en dertiger jaren één van de elegantste verschijningen op de Europese rails was." De nieuwe Rheingold werd volledig uit nieuwe gebouwde rijtuigen samengesteld. Als locs dienden gewijzigde machines van de serie E 10 (die vervolgens met E 10.12 werd aangeduid), waarvan de aandrijvingen waren aangepast voor een maximumsnelheid van 160 km per uur. Verder kocht de DB vier nieuwe rijtuigtypen voor de prestigieuze trein. Naast de van normale sneltreinen bekende coupérijtuigen met zijgang (type Av4üm-62) waren er nu voor het eerst ook rijtuigen met open afdelingen (type Ap4üm-62) in het langeafstandsverkeer te vinden. Heel bijzonder waren de panoramarijtuigen (type AD4üm-62) waarin de passagiers volop van het prachtige landschap konden genieten dankzij de verhoogde, volledig van glas voorziene uitzichtskoepel. Hier en in de rijtuigen met open afdeling konden de stoelen worden gedraaid, zodat de reizigers altijd in de rijrichting konden kijken. In de bar van het panoramarijtuig waren drankjes en kleine snacks verkrijgbaar. Zakenreizigers konden hun werk in de schrijfafdeling uitvoeren. De nieuwe restauratierijtuigen (type WR4üm-62) bestonden uit twee verdiepingen, wat ze al snel de bijnaam "Buckel-rijtuig" opleverde. Dankzij die twee verdiepingen konden er meer gasten in de restauratie plaatsnemen. De speciale getinte ruiten en een klimaatinstallatie zorgden voor aangename temperaturen in de rijtuigen. De locs en rijtuigen waren van buiten gemakkelijk te herkennen aan hun elegante kobaltblauwe kleur met beige raamband. Bovendien was onder de uizichtskoepel het opschrift "Rheingold" te lezen. Vanaf mei 1965 reed de "Rheingold" als Trans-Europe-Express (TEE). Omdat voor TEE-treinen een tweekleurige uitvoering met rode onderkant was voorzien, werden de locs en rijtuigen overgespoten. De inzet van de panoramarijtuigen en de dubbeldeks restauratierijtuigen eindigde in mei 1976. De zomerdienstregeling van 1979 betekende het einde voor de traditionele Rheingold tussen Hoek van Holland en Zwitserland. Hij reed nu alleen nog tussen Amsterdam en Gent. Vanaf 23 mei 1982 beperkten de ritten zich tot de verbinding Amsterdam - Basel SBB. Tot 30 mei 1987 slingerde de Rheingold nog dagelijks over de wirwar van rails in het Ruhrgebied, langs de Dom van Keulen en de Loreley, en doorkruiste hij laagvlakte tussen het Zwarte Woud en de Vogezen. Daarna verdween de legendarische trein van het spoorwegnet van de Deutsche Bundesbahn. Maar niet voorgoed: sinds 2007 zet het Verkehrsmuseum Nürnberg onder de naam "TEE Rheingold" een trein in voor het charter- en toeristenverkeer. In deze trein zijn ook een aantal originele voertuigen van de Rheingold-treinen van 1962 opgenomen. Naast coupérijtuigen en rijtuigen met een open afdeling beschikt deze trein ook weer over een panoramarijtuig.