Set sneltreinrijtuigen "Rheingold".

Grootbedrijf

Rheingold - Reizen als een koning. Na de catastrofe van de Eerste Wereldoorlog en de politieke ommekeer in Europa won het reizen weer aan populariteit. Voor grote afstanden maakte men vrijwel zonder uitzondering gebruik van de trein, omdat deze garant stond voor snel en comfortabel vervoer.Het langeafstandsverkeer werd gedomineerd door particuliere slaap- en restauratierijtuigondernemingen die veel luxe te bieden hadden. De Deutsche Reichsbahn-Gesellschaft (DRG) wilde niet lijdzaam toezien hoe de concurrentie er met de reizigers vandoor ging en de jonge, zelfbewuste onderneming besloot zijn aanwezigheid op het Europese spoorwegnet te onderstrepen met een internationale luxetrein. In 1927 gaf de Deutsche Reichsbahn officieel opdracht voor de bouw van sneltreinrijtuigen voor FD-treinen, die voor innovatie en comfort op de rails moesten zorgen. Bij de bouw waren alle belangrijke Duitse wagonbouwers betrokken; onder andere Waggon und Maschinenfabrik AG, Görlitz en Waggonfabrik Wegmann & Co. Er werden in totaal 26 Rheingold-salonrijtuigen gebouwd: 4 rijtuigen 1e klas, SA4ü, met 28 zitplaatsen. 4 rijtuigen 1e klas, SA4üK, met keuken en 20 zitplaatsen. 8 rijtuigen 2e klas, SB4ü met 43 zitplaatsen en 10 rijtuigen 2e klas, SB4üK, met keuken en 29 zitplaatsen. Ze waren in die tijd met hun lengte van 23,50 m de langste Duitse rijtuigen die bestonden. De bakken waren volledig van staal vervaardigd en het totaalgewicht lag tussen 50 en 52 ton, wat tot 12 ton meer dan een normaal sneltreinrijtuig was. Voor de "Rheingold"-serie werden speciale draaistellen (Görlitz II zwaar) ontwikkeld, die tegen de hoge treinsnelheden bestand moesten zijn en een asafstand van 3,60 m hadden. Bovendien waren er nog 3 bagagewagens SPw4Ü met een lengte van 19,68 m over de buffers, die waren voorzien van douanesluitingen en inrichtingen voor hondentransport. De representatieve rijtuigen met hun uiterst elegante lakwerk wekten veel interesse. In het begin was de buitenkant van de rijtuigen auberginekleurig met een crèmekleurige raamband. Later kregen ze violet/crèmekleurig lakwerk en werden ze van het bekende goudkleurige "Rheingold"-opschrift voorzien. De interieurs waren zeer luxueus. De eerste klas was zelfs voorzien van eenpersoonsstoelen met een hoge rugleuning. Er werd rekening gehouden met de verschillende wensen van de reizigers. Daarom waren er afdelingen, maar ook grotere open ruimten. De Rheingold kon zich vanaf het begin meten met de Oriëntexpress en de reizigers genoten van de luxe van het salonrijtuig, zoals dat vroeger alleen aan koningen was voorbehouden. Het interieur was aan de smaak van de tijd aangepast. Bij de inrichting waren bekende Duitse kunstenaars en architecten betrokken en de invloeden van de avantgardistische Hochschule für Bau und Gestaltung (Hogeschool voor Bouw en Vormgeving) in Dessau, waaraan mensen als Walter Gropius, Mies van der Rohe en Paul Klee verbonden waren, waren duidelijk herkenbaar. De passagiers van de tussen Bazel en Hoek van Holland ingezette trein konden op hun plaats van uitstekende maaltijden genieten en de reistijd werd aanzienlijk bekort doordat de douane- en pascontrole in de rijdende trein plaatsvond; iets wat in die tijd niet gebruikelijk was. Alle betrokken spoorwegmaatschappijen waren doordrongen van de betekenis en het belang van de trein en het was een vanzelfsprekendheid dat de Rheingold alleen door de krachtigste en mooiste locs werd getrokken. De uitbraak van de Tweede Wereldoorlog betekende het einde van de Rheingold en de rijtuigen werden op een zijspoor gezet of voor speciale inzet door de Wehrmacht en het Rode Kruis ingezet, en na 1945 door de geallieerden gebruikt.