Elektrische locomotief voor goederentreinen serie 193

Grootbedrijf

"Elektrische locomotief serie E 93 (193) De 18 machines van de serie E 93 leidden vele jaren lang een eerder onopvallend bestaan in Zwaben. Daarbij werd gemakkelijk over het hoofd gezien dat de E 93 een baanbrekende nieuwe ontwikkeling was, die speciaal was afgestemd op de vereisten van de sinds 1 juni 1933 elektrisch aangedreven, Württembergse hoofdlijn Stuttgart – Ulm. De constructeur moest vooral aandacht besteden aan het overwinnen van de Geislinger Steige met bijhorende treinbelasting. Zo vormde de E 93 met haar halfhoge bordessen, naar het voorbeeld van de Zwitserse elektrische locomotieven, de eerste Duitse ""krokodil"" en de voorouder van een hele generatie zesassige elektrische locomotieven zonder secundaire assen, bestemd voor het zware goederentreinverkeer. Bij de aanschaf ervan lag het voor de hand om de bouwprincipes van de serie E 44 - kortgekoppelde draaistellen zonder secundaire assen, brugframe en neusophanging - ook bij een zesassige locomotief voor goederentreinen uit te proberen. Bij de bouw van de E 93 werd grote waarde gehecht aan het verminderen van de kosten. In vergelijking met de voorgangers kon de elektrische uitrusting radicaal worden vereenvoudigd en bij het mechanische deel werd uitgebreid van lastechniek gebruik gemaakt. Om te kunnen garanderen dat bochten goed werden genomen, moesten de drieassige draaistellen zorgvuldig worden gebouwd. De wielkransen van de middelste aandrijfwielstellen werden elke 10 mm verzwakt, om de slijtage van de sporen te verminderen. Verder moesten compensatiehefbomen in verbinding met de kortkoppeling tussen de draaistellen de ontlasting van de achterste wielstellen bij het optrekken onderdrukken. Hierbij was ook de zogenaamde aanlooplamp van belang, die vervolgens op de machinistenzijde van elke machinistencabine werd aangebracht. Deze diende in de eerste plaats als controle van de beweging, vooral bij zware ritten 's nachts. Vele beschadigingen en het gebrek aan reserveonderdelen leidden vanaf 1967 tot de uitbouw ervan en tot een vervanging door een nieuwe lamp onder de machinistencabine, naast het trapje om in te stappen. In 1933 leverde AEG de twee eerste exemplaren als E 93 01-02 aan de Bw Kornwestheim. Deze voldeden met glans aan de voorziene werkingsplanning, die onder andere voorzag om treinen van 1.600 ton over een helling van 5 ‰ met een snelheid van 60 km/u te trekken. Over de Geislinger Steige kon men met de duwlocomotief 1.200 ton vervoeren. Pas in 1935 volgden nog twee andere machines (E 93 03-04). Met een topsnelheid ingesteld op 70 km/u verschenen de E 93 05-18 in 1937/39, daarna deed de sterkere E 94 haar intrede. Alle 18 machines doorstonden de oorlog maar waren deels beschadigd, en werden daarna opnieuw herwerkt. In de eerste jaren na de oorlog hadden de meeste E 93 machines hun thuisbasis bij Bw Ulm voor lange ritten tussen Kornwestheim en München. Tot de lente van 1951 legden ze ten deel meer dan 13.000 km per maand af. In mei 1951 kwamen bijna alle locomotieven opnieuw bij Bw Kornwestheim terecht. Naast de duwdienst op de Geislinger Steige vervulden de E 93 (vanaf 1968: 193) vooral vooral prestaties voor goederenvervoer rond de ""kerktoren"" van Stuttgart. De 193 010 moest in januari 1977 als eerste de dienst verlaten. Met de buitenbedrijfstelling van de 193 004 en 006 in januari 1985 werd dit hoofdstuk afgesloten. Naast de DB-museumlocomotief 193 007 (Museum Bw Koblenz-Lützel) bleven de 193 008 (KKW Neckarwestheim) en 012 (privé Ettlingen) behouden."