Zware diesellocomotief.

Grootbedrijf

BR 232 – Ludmilla in Duitsland. In tegenstelling tot het Westen, waar men de voorkeur aan de elektrische tractie gaf, zette het Oosten voor het merendeel in op diesellocomotieven om het oneconomische stoombedrijf af te lossen. Voor de Deutsche Reichsbahn in de DDR werd in het akkoord met de RGW tussen 1972 en 1982 in meerdere series een nieuwe familie grote diesellocs uit Russland, o.a. de huidige serie 232 van de Deutsche Bahn AG, aangeschaft. Deze reusachtige, zesassige, bijna 21 meter lange, dieselelektrische loc heeft met haar 6 rijmotoren een continu vermogen, al naar serie, van maximaal 2940 kW en een maximumsnelheid van 140 km/h. In de DDR werden de locomotieven zowel voor goederentreinen als voor sneltreinen ingezet, voor zo ver de locs over treinverwarming beschikten. Die was door leveringsproblemen bij de Sovjet-fabrikant in Woroschilowgrad niet in alle locomotieven ingebouwd. Hun hoge gewicht en hun asdruk van 20t liet een gebruik over het hele land echter niet toe, en al naar de uitbouw van het traject moest de DR op de series 118 en 119 teruggrijpen. Het DR-personeel gaf de Russin de naam "Ludmilla", die kennelijk uit het depot Leipzig stamt en ook tegenwoordig nog graag voor deze locomotieffamilie gebruikt wordt. Van de serie 132, de latere BR 232, werden in totaal 709 machines gebouwd en ze werden – ook door de bij haar ingebouwde treinverwarming door de DB AG overgenomen en wordt op veel plaatsen nog ingezet, terwijl de andere series reeds buiten dienst gesteld of verkocht werden. Enkele locomotieven werden ook in principe vernieuwd en opnieuw gemotoriseerd. Ze vormen tegenwoordig de nieuwe series 233, 234 en 241 en bedienen samen met de Russische Ludmilla’s van de serie 232 diensten op Duitse rails.