TEE-sneltrein "Rheingold"

Grootbedrijf

Begin jaren ‘50 begonnen de Centraal-Europese spoorwegen een intensieve concurrentie met het vliegtuig en de automobiel op te zetten om het welgesteld cliënteel van de zakenreizen opnieuw voor de spoorwegen te winnen. Zo richtten zeven spoorwegmaatschappijen (CFL, DB, FS, NS, SBB, SNCB en SNCF) in 1954 de zogenaamde „TransEuropExpress-commissie” op, om potentiële klanten voor het langeafstandsverkeer op middellange afstanden met hoge snelheid en hoogwaardige service opnieuw te veroveren. Als geschikte rijtuigen kon men snel beroep doen op de dieselmotorwagen voor de internationale trajecten. Voor de jaardienstregeling van 1957/58 kwamen acht Europese spoorwegmaatschappijen (de ÖBB was er nog bij gekomen) overeen om een hoogwaardig sneltreinaanbod voor 1e klasse in te voeren: de Trans-Europ-Express (TEE). De verbindingen die aan het begin waren voorzien, werden niet allemaal tot stand gebracht, maar uiteindelijk was men het eens om 13 treinenparen op een spoorwegnet van 5.100 kilometer in te zetten. Tien van deze TEE-treinen met klinkende namen werden voor de zomerdienstregeling vanaf 2 juni 1957 in bedrijf gesteld: „Rhein-Main” (Amsterdam – Frankfurt), „Saphir” (Oostende – Dortmund), „Helvetia” (Hamburg – Zürich), „Parijs-Ruhr” (Parijs – Dortmund), „Edelweiss” (Amsterdam – Zürich), „Étoile du Nord” (Parijs – Amsterdam), „Oiseau Bleu” (Parijs – Brussel), „Arbalète” (Parijs – Zürich), „Île de France” (Parijs – Amsterdam) en „Mont Cenis” (Lyon – Mailand). Daarbovenop kwamen de drie overblijvende verbindingen voor de winterdienstregeling in 1957: „Mediolanum” (München – Innsbruck – Mailand), „Ligure” (Marseille – Nice – Genua – Mailand) en „Parsifal” (Parijs – Keulen – Dortmund). Voor dit TEE-verkeer kochten de DB, de FS, de NS/SBB en de SNCF dieselmotorwagens die voldeden aan de hoogste eisen op het gebied van comfort en alleen 1e klas boden.